Χρόνια προστατίτιδα

Σύμφωνα με πολλούς ειδικούς, η χρόνια προστατίτιδα είναι μια φλεγμονώδης νόσος που προκαλείται από μόλυνση με την πιθανή προσθήκη αυτοάνοσων ασθενειών και χαρακτηρίζεται από βλάβη στους παρεγχυματικούς και ενδιάμεσους ιστούς του οργάνου. Η ασθένεια είναι γνωστή στην ιατρική από το 1850, αλλά εξακολουθεί να είναι ελάχιστα κατανοητή και είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί. Η χρόνια βακτηριακή (6-10%) και η μη βακτηριακή (80-90%) προστατίτιδα είναι οι πιο συχνές και κοινωνικά πιο σημαντικές φλεγμονώδεις ασθένειες στους άνδρες, οι οποίες μειώνουν σημαντικά την ποιότητα ζωής τους. Η ασθένεια παρατηρείται κυρίως σε νέους και μεσήλικες και συχνά περιπλέκεται από διαταραγμένες συναρτήσεις και γενετικές λειτουργίες (μειωμένη ισχύς, στειρότητα κ. λπ. )Η νόσος εντοπίζεται στο 8-35% των περιπτώσεων σε άνδρες ηλικίας 20 έως 40 ετών.

Η αιτία της βακτηριακής προστατίτιδας είναι η πυογενής χλωρίδα που εισέρχεται στον αδένα από την ουρήθρα ή μέσω των λεμφογόνων και αιματογενών οδών. Η αιτιολογία της χρόνιας μη βακτηριακής προστατίτιδας και η παθογένεσή της είναι ακόμη άγνωστα. Οι άντρες άνω των 50 ετών επηρεάζονται ιδιαίτερα.

Οι λόγοι για την ανάπτυξη της νόσου

Η χρόνια προστατίτιδα θεωρείται επί του παρόντος μια πολιολογική ασθένεια. Υπάρχει η άποψη ότι η ασθένεια προκύπτει από τη διείσδυση μιας λοίμωξης στον προστάτη, και στη συνέχεια η παθολογική διαδικασία προχωρά χωρίς τη συμμετοχή της. Πολλοί μη μολυσματικοί παράγοντες συμβάλλουν σε αυτό.

Λοιμώδεις παράγοντες στην ανάπτυξη χρόνιας προστατίτιδας

Στο 90% των περιπτώσεων, τα παθογόνα εισέρχονται στον αδένα μέσω της ουρήθρας, η οποία οδηγεί σε οξεία ή χρόνια προστατίτιδα. Υπήρξαν περιπτώσεις ασυμπτωματικής προώθησης. Η πορεία της νόσου επηρεάζεται από την κατάσταση του ανθρώπινου ανοσοποιητικού συστήματος και τις βιολογικές ιδιότητες του παθογόνου. Πιστεύεται ότι η μετάβαση από οξεία σε χρόνια προστατίτιδα συμβαίνει λόγω απώλειας ελαστικότητας ιστού λόγω υπερβολικής παραγωγής ινώδους ιστού.

Τα παθογόνα που προκαλούν χρόνια προστατίτιδα περιλαμβάνουν τα ακόλουθα:

• Στο 90% των περιπτώσεων, η νόσος εμφανίζει αρνητικά κατά gram βακτήρια όπως Escherichia coli (E. coli), Enterococcus faecalis (Enterococcus in the stool), κάπως λιγότερο συχνά - Pseudomonas aeruginosa, Klebsiella spp. , Proteus spp. , Pseudomonas aeruginogenes και Enterobactero. Τα θετικά κατά gram βακτήρια εντερόκοκκοι, στρεπτόκοκκοι και σταφυλόκοκκοι είναι σπάνια.
• Ο ρόλος των αρνητικών στην κοαγκουλάση σταφυλόκοκκων, του ουραπλάσματος, των χλαμυδίων, των τριχομονών, του Gardnerella, των αναερόβιων βακτηρίων και των μυκήτων του γένους Candida δεν είναι πλήρως κατανοητός.

Η μόλυνση εισέρχεται στον προστάτη με διάφορους τρόπους:

• Πιθανότατα, είναι μια ανοδική διαδρομή, όπως φαίνεται από τον κοινό συνδυασμό προστατίτιδας και ουρηθρίτιδας.
• Η αιματογενής προστατίτιδα αναπτύσσεται όταν η λοίμωξη εισέρχεται στον αδένα με την κυκλοφορία του αίματος, η οποία παρατηρείται με χρόνια αμυγδαλίτιδα, ιγμορίτιδα, περιοδοντική νόσο, πνευμονία, χολοκυστίτιδα και χολαγγειίτιδα, πυώδεις δερματικές παθήσεις κ. λπ.
• Η χρόνια προστατίτιδα με ουρηθρίτιδα και στένωση της ουρήθρας αναπτύσσεται μέσω επαφής, εάν η λοίμωξη εισέλθει στον αδένα με τη ροή των ούρων ανερχόμενη, σε πυώδεις λοιμώξεις των νεφρών, μέσω της οδοντικής οδού στην επιδιδυμίτιδα, τη δεφερεδίτιδα και τη φονικίτιδα, κατά τη διάρκεια διαγνωστικών και θεραπευτικών ουρολογικών χειρισμών (καθετηριασμός, ουρηθρώσεις), συμπεριλαμβανομένου του διαουρηθρικού
• Η λεμφογενής λοίμωξη διεισδύει στον προστάτη με πρωκτίτιδα, θρομβοφλεβίτιδα των αιμορροϊδών φλεβών κ. λπ.

Μη μολυσματικοί παράγοντες στην ανάπτυξη χρόνιας προστατίτιδας

Χημικοί παράγοντες

Σύμφωνα με ειδικούς, ο πρωταγωνιστικός ρόλος στην ανάπτυξη χρόνιας προστατίτιδας διαδραματίζεται από την ενδοπροστατική παλινδρόμηση των ούρων, όταν τα ούρα ρίχνονται από την ουρήθρα στον αδένα, γεγονός που οδηγεί σε μειωμένη εκκένωση του προστάτη και των σπερματικών κυστιδίων.

Με την ασθένεια, αναπτύσσονται αγγειακές αντιδράσεις, οι οποίες οδηγούν σε οίδημα του οργάνου, διαταράσσεται η νευρική και χυμική ρύθμιση του τόνου των λείων μυών της ουρήθρας, η ενεργοποίηση του άλφα_ένας- Οι αδρενεργικοί υποδοχείς προκαλούν την ανάπτυξη δυναμικής απόφραξης και συμβάλλουν στην ανάπτυξη νέων επεισοδίων ενδοπροστατικής παλινδρόμησης.

Τα ουρικά που περιέχονται στα ούρα οδηγούν στην ανάπτυξη «χημικής φλεγμονώδους αντίδρασης» με παλινδρόμηση.

Αιμοδυναμικές διαταραχές

Υποστηρίζουν χρόνια φλεγμονή και κυκλοφορικές διαταραχές των πυελικών οργάνων και του όσχεου. Η κυκλοφοριακή συμφόρηση αναπτύσσεται σε άτομα που ακολουθούν καθιστικό τρόπο ζωής, όπως οδηγοί, υπάλληλοι γραφείου κ. λπ. , με παχυσαρκία, σεξουαλική αποχή, σεξουαλική δυσμετρία, συχνή υποθερμία, ψυχική και σωματική υπερφόρτωσηΗ κατανάλωση πικάντικων και πικάντικων τροφίμων, οινοπνεύματος και καπνίσματος κ. λπ. συμβάλλει στη διατήρηση της φλεγμονώδους διαδικασίας.

Άλλοι παράγοντες

Υπάρχουν πολλοί άλλοι παράγοντες που συμβάλλουν στη χρόνια φλεγμονή του προστάτη. Αυτά περιλαμβάνουν:

• Ορμονικός.
• Βιοχημικά.
• Μειωμένη ανοσοαπόκριση.
• Αυτοάνοσοι μηχανισμοί.
• Λοιμώδεις και αλλεργικές διεργασίες.
• Χαρακτηριστικά της δομής των προστάτων αδένων που οδηγούν σε δυσκολίες στην πλήρη αποστράγγιση.

Συχνά δεν μπορούν να αποδειχθούν οι λόγοι για την ανάπτυξη χρόνιας προστατίτιδας.

Ταξινόμηση της προστατίτιδας

Σύμφωνα με την ταξινόμηση που προτείνουν τα Εθνικά Ινστιτούτα Υγείας των ΗΠΑ το 1995, η προστατίτιδα χωρίζεται σε:

• Οξεία (κατηγορία Ι). Είναι 5 - 10%.
• Χρόνια βακτήρια (Κατηγορία II). Είναι 6-10%.
• Χρόνια μη βακτηριακή φλεγμονή (Κατηγορία IIIA). Είναι 80 - 90%.
• Χρόνιο μη βακτηριακό μη φλεγμονώδες (Κατηγορία IIIB) ή σύνδρομο χρόνιου πυελικού πόνου.
• Η χρόνια προστατίτιδα διαγνώστηκε τυχαία (Κατηγορία IV).

Σημεία και συμπτώματα χρόνιας προστατίτιδας

Η πορεία της χρόνιας προστατίτιδας είναι μακρά, αλλά όχι μονότονη. Οι φάσεις της επιδείνωσης αντικαθίστανται από φάσεις σχετικής ανάπαυσης που εμφανίζονται μετά από σύνθετη αντιφλεγμονώδη και αντιβακτηριακή θεραπεία.

Η ανάπτυξη χρόνιας βακτηριακής προστατίτιδας προηγείται συχνά από βακτηριακή ή γονόρροια ουρηθρίτιδα, μη βακτηριακές κυκλοφορικές διαταραχές των πυελικών οργάνων και του όσχεου (αιμορροΐδες, κιρσούς κ. λπ. ), σεξουαλικές υπερβολές.

Οι ασθενείς με χρόνια προστατίτιδα έχουν πολλά παράπονα. Πηγαίνουν σε γιατρούς για χρόνια, αλλά πολύ σπάνια ελέγχονται για προσβολή του προστάτη. Περίπου το ένα τέταρτο των ασθενών δεν εμφανίζει συμπτώματα ή η ασθένεια εξελίσσεται με λίγα κλινικά συμπτώματα.

Τα παράπονα από ασθενείς με χρόνια προστατίτιδα μπορούν υπό όρους να χωριστούν σε διάφορες ομάδες.

Διαταραχές του ουροποιητικού συστήματος που σχετίζονται με τη στένωση της ουρήθρας:

• Δυσκολία στην ούρηση.
• Αδύναμη ροή ούρων.
• Διαλείπουσα ή σταγόνα ούρηση.
• Αίσθημα ατελούς εκκένωσης της ουροδόχου κύστης.

Συμπτώματα από ερεθισμό των νευρικών απολήξεων:

• Συχνουρία.
• Η επιθυμία για ούρηση είναι έντονη και βίαιη.
• Ούρηση σε μικρές μερίδες.
• Ακράτεια ούρων κατά την ώθηση ούρησης.

Σύνδρομο πόνου:

• Η ένταση και ο τύπος του πόνου είναι διαφορετικοί.
• Εντοπισμός πόνου: κάτω κοιλιακή χώρα, περίνεο, ορθό, βουβωνική χώρα και κάτω πλάτη, εσωτερικοί μηροί.

Σεξουαλική δυσλειτουργία:

• Πόνος στο ορθό και στην ουρήθρα κατά την εκσπερμάτιση.
• Αργή στύση.
• Απώλεια οργασμού.
• Πρόωρη εκσπερμάτωση κ. λπ.

Από την πλευρά του νευρικού συστήματος: νευρωτικές διαταραχές με τη μορφή της προσοχής του ασθενούς στην κατάσταση της υγείας του.

Σημεία και συμπτώματα χρόνιας μη βακτηριακής προστατίτιδας

Το σύνδρομο χρόνιου κάτω κοιλιακού πόνου στους άνδρες (CPPS) εμφανίζεται με τα συνήθη συμπτώματα χρόνιας προστατίτιδας, αλλά τα βακτήρια απουσιάζουν στο τρίτο μέρος των ούρων και στην έκκριση του προστάτη. Το CPPS μπορεί να προσομοιωθεί από χρόνια μη βακτηριακή διάμεση κυστίτιδα, από ορθική νόσο, μυαλγία σπαστικού πυελικού εδάφους και από λειτουργικές βλάβες του προστάτη λόγω διαταραχών στην ενυδάτωση του οργάνου και της αιμοδυναμικής του.

Σε περίπτωση βλάβης της νευροεγκεφατικής λειτουργίας, παρατηρείται ατονία και παραβίαση της ενδοφλέβιας αδένας, η οποία εκδηλώνεται στη δυσκολία του γρήγορου και ολοκληρωτικού κλεισίματος του αυλού της ουρήθρας. Ταυτόχρονα, τα ούρα απεκκρίνονται στάγδην για μεγάλο χρονικό διάστημα μετά την ούρηση. Σε αυτούς τους ασθενείς, η μελέτη δείχνει αστάθεια και αυξημένη διέγερση, η οποία εκδηλώνεται με την αυξημένη εφίδρωση και τον ενθουσιασμό της καρδιακής δραστηριότητας, τις αλλαγές στο δερματογραφία.

Επιπλοκές της νόσου

Η μακροχρόνια πορεία της χρόνιας προστατίτιδας περιπλέκεται από διαταραγμένες σεξουαλικές και αναπαραγωγικές λειτουργίες, από την ανάπτυξη ασθενειών όπως η φλυκταιτίτιδα και η επιδυτιμίτιδα, καθώς και η σκλήρυνση του οργάνου. Η σκλήρυνση του οργάνου επιδεινώνει την τοπική μικροκυκλοφορία και την ουροδυναμική, καθώς και τα αποτελέσματα των χειρουργικών επεμβάσεων. Η ίνωση του περιφερικού ιστού οδηγεί στην ανάπτυξη ασθενειών του ουροποιητικού συστήματος.

διάγνωση

Δεδομένου ότι υπάρχουν πολλοί λόγοι για την ανάπτυξη χρόνιας προστατίτιδας, χρησιμοποιείται μια ολόκληρη σειρά διαγνωστικών μελετών για τη διάγνωσή της. Η επιτυχία της θεραπείας εξαρτάται από τον σωστό προσδιορισμό των αιτίων της νόσου. Η διάγνωση της χρόνιας προστατίτιδας βασίζεται στα ακόλουθα δεδομένα:

• Η κλασική τριάδα των συμπτωμάτων.
• Ένας αριθμός φυσικών μεθόδων (ψηφιακή ορθική εξέταση του προστάτη).
• Ένας αριθμός εργαστηριακών μεθόδων (ανάλυση ούρων και μικροσκόπηση έκκρισης προστάτη, καλλιέργεια και προσδιορισμός της ευαισθησίας της μικροχλωρίδας στα αντιβακτηριακά φάρμακα, γενική ανάλυση ούρων και αίματος).
• Για την ανίχνευση των γονόκοκκων, βακτηριοσκόπηση ενός επιχρίσματος από την ουρήθρα, PCR και ορολογικές μεθόδους (για την ανίχνευση ουρεάπλασμα και χλαμύδια).
• Ουροφθορομετρία.
• Βιοψία προστάτη.
• Συγκρότημα οργάνων (υπερηχογράφημα).
• Προσδιορισμός της ανοσοποιητικής κατάστασης του ασθενούς.
• Προσδιορισμός της νευρολογικής κατάστασης.
• Σε περίπτωση αναποτελεσματικής θεραπείας και υποψίας επιπλοκών, απεικόνιση υπολογιστή και μαγνητικού συντονισμού, καλλιέργεια αίματος κ. λπ.

Ψηλάφηση του προστάτη

Υψίστης σημασίας στη διάγνωση της νόσου είναι η ψηλάφηση του προστάτη, η οποία αυξάνεται κατά την περίοδο της επιδείνωσης και μειώνεται καθώς υποχωρεί η φλεγμονώδης διαδικασία. Στη χρόνια προστατίτιδα κατά την επιδείνωση του σιδήρου, είναι οιδηματώδης και επώδυνη.

Η πυκνότητα της συνοχής του οργάνου μπορεί να είναι διαφορετική: οι περιοχές μαλακώματος και συμπίεσης ψηλαφούν, προσδιορίζονται οι ζώνες των καταθλίψεων. Κατά την ψηλάφηση, είναι δυνατό να εκτιμηθεί το σχήμα του αδένα, η κατάσταση των σπόρων και των γύρω ιστών.

Η διαδικασία της διαρθρικής ψηφιακής εξέτασης συνδυάζεται με τη συλλογή της αδενικής έκκρισης. Μερικές φορές είναι απαραίτητο να αποκτάτε το μυστικό κάθε μερίδας ξεχωριστά.

Ανάλυση δείγματος ούρων 3 γυαλιών και έκκρισης προστάτη

Το «πρότυπο χρυσού» στη διάγνωση της χρόνιας προστατίτιδας είναι:

• Συλλογή της πρώτης μερίδας ούρων.
• Συλλογή της δεύτερης ποσότητας ούρων.
• Εξαγωγή της έκκρισης του αδένα με μασάζ.
• Συλλογή του τρίτου μέρους των ούρων.

Επιπλέον, πραγματοποιείται μικροσκοπική και βακτηριολογική εξέταση του υλικού.

Για φλεγμονή του προστάτη:

• Ο αριθμός μικροβίων (CFU) υπερβαίνει το 10³/ ml (10)^{τέσσερα}/ ml για επιδερμικούς σταφυλόκοκκους), αλλά μην παραμελείτε τον μικρό αριθμό μικροβίων σε δεκάδες και εκατοντάδες.
• Η μικροσκοπικά αποδεδειγμένη παρουσία 10-15 λευκοκυττάρων στο οπτικό πεδίο είναι ένα γενικά αποδεκτό κριτήριο για την παρουσία μιας φλεγμονώδους διαδικασίας.

Το μυστικό του προστάτη και το 3ο μέρος των ούρων εξετάζονται μικροσκοπικά και βακτηριολογικά:

• Με χρόνια βακτηριακή προστατίτιδα, υπάρχει αύξηση του αριθμού των λευκοκυττάρων κατά την έκκριση του αδένα και τα βακτήρια (κυρίως της εντερικής ομάδας) απελευθερώνονται στο τρίτο τμήμα των ούρων μετά το μασάζ.
• Με μη βακτηριακή προστατίτιδα, ο αριθμός των λευκοκυττάρων στην έκκριση του αδένα αυξάνεται, αλλά η μικροχλωρίδα δεν ανιχνεύεται.
• Με το CPPS δεν υπάρχει αυξημένος αριθμός λευκοκυττάρων και μικροχλωρίδας.

Κανονικός ρυθμός έκκρισης του προστάτη:

• Λευκά αιμοσφαίρια λιγότερο από 10 στο οπτικό πεδίο.
• Υπάρχουν πολλοί κόκκοι λεκιθίνης.
• Η μικροχλωρίδα απουσιάζει.

Με χρόνια προστατίτιδα, η έκκριση του προστάτη δείχνει:

• Ο αριθμός των λευκοκυττάρων είναι μεγάλος - περισσότερο από 10-15 στο οπτικό πεδίο.
• Η ποσότητα των κόκκων λεκιθίνης μειώνεται.
• Το ρΗ της έκκρισης μετατοπίζεται στην αλκαλική πλευρά.
• Η περιεκτικότητα σε όξινη φωσφατάση μειώνεται.
• Η δραστηριότητα της λυσοζύμης αυξάνεται.

Η λήψη αρνητικών αποτελεσμάτων σε έκκριση προστάτη δεν αποδεικνύει καν την απουσία φλεγμονώδους διαδικασίας.

Η τιμή του τεστ κρυστάλλωσης έκκρισης προστάτη διατηρείται. Κανονικά ένα χαρακτηριστικό μοτίβο με τη μορφή φύλλου φτέρης σχηματίζεται κατά την κρυστάλλωση. Με παραβίαση των ιδιοτήτων συσσωμάτωσης της προστατικής έκκρισης, ένα τέτοιο μοτίβο δεν σχηματίζεται, το οποίο εμφανίζεται όταν αλλάζει το ανδρογόνο ορμονικό υπόβαθρο.

Υπερηχητική μέθοδος

Εάν υπάρχει υποψία για νόσο του προστάτη, χρησιμοποιείται υπερηχογραφική εξέταση του ίδιου του αδένα (βέλτιστα διαρθρωτικό υπερηχογράφημα), των νεφρών και της ουροδόχου κύστης, η οποία μπορεί να καθορίσει:

• Ο όγκος και το μέγεθος του αδένα.
• Παρουσία ασβεστίου.
• Το μέγεθος των σπερματικών κυστιδίων.
• Η κατάσταση των τοιχωμάτων της ουροδόχου κύστης.
• Η υπόλοιπη ποσότητα ούρων.
• Δομές Scrotum.
• Ένας άλλος τύπος παθολογίας.

Άλλες μέθοδοι εξέτασης του προστάτη

• Η κατάσταση της ουροδυναμικής (εξέταση του ρυθμού ροής των ούρων) μπορεί εύκολα και απλά να προσδιοριστεί με εξέταση όπως η ουροφλομετρία. Με τη βοήθεια αυτής της μελέτης είναι δυνατό να εντοπιστούν σημάδια απόφραξης της εξόδου της ουροδόχου κύστης σε πρώιμο στάδιο και να πραγματοποιηθεί δυναμική παρατήρηση.
• Εάν υπάρχει υποψία σχηματισμού αποστήματος, καλοήθους υπερπλασίας ή καρκίνου του προστάτη, πραγματοποιείται βιοψία παρακέντησης.
• Για να αποσαφηνιστούν οι λόγοι για την ανάπτυξη μιας ενδοσκοπικής απόφραξης, πραγματοποιούνται ακτίνες Χ και ενδοσκοπικές εξετάσεις.
• Με μακροχρόνια φλεγμονώδη διαδικασία, συνιστάται ουρηθροκυστοσκόπηση.

Διαφορική διάγνωση

Η χρόνια προστατίτιδα πρέπει να διακρίνεται από τη φυσαλκοπροστασία, την αυτόνομη προστατοπάθεια, τη συμφορητική προστατίτιδα, τη μυαλγία του πυελικού εδάφους, τις νευροψυχιατρικές παθήσεις, την ψευδοδυσυναισθησία, την αντανακλαστική συμφορητική δυστροφία, τις φλεγμονώδεις ασθένειες άλλων οργάνων: διάμεση κυστίτιδα, οστατική στάση του καρκίνου του καρκίνου,

Θεραπεία της χρόνιας προστατίτιδας

Η θεραπεία για χρόνια προστατίτιδα πρέπει να ξεκινά με μια αλλαγή στον τρόπο ζωής και τη διατροφή του ασθενούς.

Στη θεραπεία της νόσου, φάρμακα που επηρεάζουν διάφορες ενώσεις παθογένεσης χρησιμοποιούνται ταυτόχρονα.

Οι πιο σημαντικές οδηγίες θεραπείας:

• Εξάλειψη των μικροοργανισμών που προκαλούν.
• Αντιφλεγμονώδης θεραπεία.
• Ομαλοποίηση της ροής του αίματος στον προστάτη και τα πυελικά όργανα.
• Ομαλοποίηση της επαρκούς αποστράγγισης του προστάτη.
• Ομαλοποίηση του ορμονικού προφίλ.
• Πρόληψη σκλήρυνσης του οργάνου.

Για τη θεραπεία της χρόνιας προστατίτιδας, χρησιμοποιούνται φάρμακα των ακόλουθων ομάδων:

• Αντιβακτηριακό.
• Αντιχολινεργικό.
• Αγγειοδιασταλτικά.
• άλφα_ένας–Αδρενεργικοί αποκλειστές.
• 5 αναστολείς της άλφα αναγωγάσης.
• Αναστολείς κυτοκίνης.
• Μη στεροειδές αντιφλεγμονώδες.
• Αγγειοπροστατευτές.
• Ανοσορυθμιστές.
• Φάρμακα που επηρεάζουν το μεταβολισμό των ουρικών.

Τα αντιβιοτικά χρησιμοποιούνται για τη θεραπεία της χρόνιας βακτηριακής προστατίτιδας

Η αντιβιοτική θεραπεία πρέπει να πραγματοποιείται λαμβάνοντας υπόψη την ευαισθησία των αναγνωρισμένων μικροοργανισμών στα αντιβιοτικά. Εάν δεν εντοπιστεί το παθογόνο, χρησιμοποιείται εμπειρική αντιμικροβιακή θεραπεία.

Τα φάρμακα επιλογής είναι οι φθοροκινολόνες γενιάς II-IV. Χρησιμοποιώντας τις συνήθεις μεθόδους εφαρμογής, διεισδύουν γρήγορα στον ιστό του αδένα, δρουν ενάντια σε μια μεγάλη ομάδα αρνητικών κατά gram μικροοργανισμών, καθώς και ουρεάπλασμα και χλαμύδια. Εάν η αντιμικροβιακή θεραπεία αποτύχει, υποθέστε:

• Πολυανθεκτικότητα της μικροχλωρίδας,
• σύντομα (λιγότερο από 4 εβδομάδες) μαθήματα θεραπείας,
• λανθασμένη επιλογή αντιβιοτικού και τη δοσολογία του,
• Αλλαγές στη φύση του παθογόνου,
• την παρουσία βακτηρίων που ζουν στους αγωγούς του προστάτη, τα οποία καλύπτονται με προστατευτική εξωκυτταρική μεμβράνη.

Η διάρκεια της θεραπείας πρέπει να είναι τουλάχιστον 4 εβδομάδες με υποχρεωτικό επακόλουθο βακτηριολογικό έλεγχο. Εάν υπάρχουν περισσότερα από 10 βακτηρίδια στο 3ο μέρος της έκκρισης ούρων και προστάτη³Το CFU / ml, επαναλαμβανόμενη αντιβιοτική θεραπεία, συνταγογραφείται για περίοδο 2 έως 4 εβδομάδων.

Αναστολείς κυτοκίνης στη θεραπεία της χρόνιας προστατίτιδας

Οι κυτοκίνες είναι γλυκοπρωτεΐνες που εκκρίνονται από ανοσοποιητικά και άλλα κύτταρα ως απόκριση σε φλεγμονώδη απόκριση και ανοσοαπόκριση. Συμμετέχουν ενεργά στην ανάπτυξη της χρόνιας φλεγμονώδους διαδικασίας.

Μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα

Τα μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα έχουν αντιφλεγμονώδη δράση, ανακουφίζουν από τον πόνο και τον πυρετό. Χρησιμοποιούνται ευρέως στη θεραπεία της χρόνιας προστατίτιδας με τη μορφή δισκίων και υπόθετων. Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος είναι με ορθική χορήγηση.

Ανοσοθεραπεία

Στη θεραπεία της βακτηριακής χρόνιας προστατίτιδας, εκτός από τα αντιβιοτικά και τα αντιφλεγμονώδη φάρμακα, χρησιμοποιούνται ανοσορυθμιστικοί παράγοντες. Η ορθική οδός χορήγησης είναι πιο αποτελεσματική. Χρησιμοποιείται ευρέως ένας ανοσορυθμιστής που αυξάνει τη λειτουργική δραστηριότητα των φαγοκυττάρων, ο οποίος συμβάλλει στην αποτελεσματικότερη εξάλειψη των παθογόνων.

Άλφα αναστολείς στη θεραπεία της χρόνιας προστατίτιδας

Οι άλφα-1 αδρενεργικοί αποκλειστές έχουν βρεθεί ότι ομαλοποιούν τον τόνο των λείων μυών της προστατικής ουρήθρας, των σπερματικών κυστιδίων και της κάψουλας του προστάτη, γεγονός που καθιστά τα φάρμακα αυτής της ομάδας πολύ αποτελεσματικά στη θεραπεία της νόσου. Οι άλφα-1 αδρενεργικοί αποκλειστές χρησιμοποιούνται σε ασθενείς με σοβαρές παθήσεις του ουροποιητικού συστήματος χωρίς ενεργή φλεγμονώδη διαδικασία.

Για το CPPS, η διάρκεια της θεραπείας είναι 1 έως 6 μήνες.

Αναστολέας 5α-αναγωγάσης στη θεραπεία της αβακτηριακής προστατίτιδας και του CPPS

Έχει βρεθεί ότι υπό την επίδραση του ενζύμου 5α-αναγωγάσης, η τεστοστερόνη μετατρέπεται σε προστάτη μορφή 5α-διυδροτεστοστερόνης, η δραστικότητα της οποίας στα κύτταρα του προστάτη είναι περισσότερο από 5 φορές υψηλότερη από τη δραστηριότητα της ίδιας της τεστοστερόνης, η οποία οδηγεί σε στους ηλικιωμένους Αύξηση του οργάνου λόγω επιθηλιακών και στρωματικών συστατικών.

Όταν λαμβάνετε αναστολέα 5α-αναγωγάσης για 3 μήνες, παρατηρείται ατροφία του στρωματικού ιστού εντός 6 μηνών - αδενική λειτουργία, η λειτουργία έκκρισης αναστέλλεται, η σοβαρότητα του συνδρόμου πόνου και ο όγκος των αδένων μειώνονται, η ένταση και το οίδημα το όργανο μειώνεται.

Ο ρόλος των αντι-σκληρωτικών στη θεραπεία της χρόνιας προστατίτιδας

Με παρατεταμένη φλεγμονή στον προστάτη, αναπτύσσεται ίνωση, η οποία εκδηλώνεται σε μειωμένη μικροκυκλοφορία και ουροδυναμική. Για να αποφευχθεί η διαδικασία της ίνωσης, χρησιμοποιούνται αντι-σκληρωτικά.

Άλλα φάρμακα που χρησιμοποιούνται για τη θεραπεία της χρόνιας προστατίτιδας

Εκτός από τα φάρμακα που περιγράφονται παραπάνω, χρησιμοποιούνται για τη θεραπεία της νόσου:

• Αντιισταμινικά.
• Αγγειοδιασταλτικά και αγγειοπροστατευτικά.
• Ανοσοκατασταλτικά.
• Φάρμακα που επηρεάζουν το μεταβολισμό του ουρικού άλατος και του τριτρίου νατρίου του κιτρικού οξέος.

Φυτικά προϊόντα

Αποτελεσματική στη θεραπεία της προστατίτιδας είναι η χρήση ενός παρασκευάσματος υπό τη μορφή υπόθετων που περιέχουν ένα σύμπλεγμα βιολογικά δραστικών πεπτιδίων που απομονώνονται από τον προστάτη των βοοειδών.

Υπό την επίδραση του φαρμάκου εμφανίζεται:

• Διέγερση μεταβολικών διεργασιών στους ιστούς του αδένα.
• Βελτιώστε τη μικροκυκλοφορία.
• Μείωση οιδήματος, διήθηση λευκοκυττάρων, στασιμότητα έκκρισης και πόνος.
• Πρόληψη της θρόμβωσης στα φλεβικά του προστάτη.
• Αυξημένη δραστηριότητα εκκριτικού επιθηλίου ακίνης.
• Βελτίωση της σεξουαλικής λειτουργίας (αύξηση της λίμπιντο, αποκατάσταση της στυτικής λειτουργίας και ομαλοποίηση της σπερματογένεσης).

Μασάζ δακτύλου του προστάτη

Ορισμένοι ερευνητές υποστηρίζουν ότι το μασάζ με τα δάχτυλα πρέπει να χρησιμοποιείται στη χρόνια προστατίτιδα, λαμβάνοντας υπόψη γνωστές αντενδείξεις.

φυσικοθεραπεία

Η αποτελεσματικότητα των φυσικοθεραπευτικών μεθόδων στη θεραπεία της προστατίτιδας δεν έχει αποδειχθεί σήμερα, ο μηχανισμός δράσης δεν έχει αποδειχθεί επιστημονικά και οι ανεπιθύμητες ενέργειες δεν έχουν διερευνηθεί.

Πρόληψη της χρόνιας προστατίτιδας

Εάν αρχίζετε να αποτρέπετε την ανάπτυξη χρόνιας προστατίτιδας, πρέπει να γνωρίζετε:

• Ο κίνδυνος ανάπτυξης της νόσου αυξάνεται με την πάροδο των ετών.
• Οι εκπρόσωποι της φυλής Negroid είναι πιο ευαίσθητοι σε ασθένειες.
• Δεν μπορεί να αποκλειστεί μια οικογενειακή προδιάθεση για την ασθένεια.

Τα άτομα με προδιάθεση για ανάπτυξη χρόνιας προστατίτιδας πρέπει να προσέχουν την κατάσταση της υγείας τους.

Συμβουλές για την πρόληψη ασθενειών:

• Πίνετε αρκετά υγρά. Η συχνή ούρηση προάγει το ξέπλυμα της μικροχλωρίδας από την ουρήθρα.
• Αποτρέψτε τη διάρροια και τη δυσκοιλιότητα.
• Φάτε μια ισορροπημένη διατροφή. Αποφύγετε τρόφιμα με υψηλή περιεκτικότητα σε υδατάνθρακες και κορεσμένα λίπη, γεγονός που οδηγεί σε αύξηση βάρους
• Πρέπει να περιορίσετε τη χρήση ουσιών που ερεθίζουν την ουρήθρα όσο το δυνατόν περισσότερο: πικάντικες και πικάντικες τροφές, καπνιστό κρέας, σάλτσες και μπαχαρικά, καφές και αλκοόλ.
• Σταμάτα το κάπνισμα. Η νικοτίνη επηρεάζει δυσμενώς την κατάσταση των τοιχωμάτων του αγγείου.
• Μην υπερψύχετε.
• Μην σταματήσετε να αδειάζετε την ουροδόχο κύστη.
• Ζήστε έναν ενεργό τρόπο ζωής, άσκηση. Άσκηση για την ενίσχυση των μυών του πυελικού εδάφους, η οποία μπορεί να καθαρίσει τη φλεβική συμφόρηση, η οποία με τη σειρά της υποστηρίζει τη φυσιολογική λειτουργία του προστάτη.
• Έχετε μια κανονική σεξουαλική ζωή. Αποφύγετε την παρατεταμένη αποχή. Ο αδένας πρέπει να απελευθερωθεί από το μυστικό αμέσως.
• Μείνετε σε μια μονογαμική σχέση. Το αυθαίρετο σεξ αυξάνει την πιθανότητα εμφάνισης σεξουαλικά μεταδιδόμενων ασθενειών.
• Εάν έχετε συμπτώματα των ουρογεννητικών οργάνων, επικοινωνήστε αμέσως με τον ουρολόγο σας.